زخم بستر

درمان زخم بستر

زخم فشاری یا زخم بستر یکی از شایع ترین زخم هایی است که در افرادی که برای مدتی در یک محل بی حرکت می مانند رخ می دهد. مانند افرادی که دچار فلج وسکته مغزی شده اند و یا در پی بیماری های دیگر و یا تصادف مدت زمان زیادی را در بستر بی حرکت مانده اند.

 

زخم بستر چیست؟

زخم بستر یا زخم فشاری در پی فشار طولانی مدت به پوست ایجاد می شود. این فشار از یک طرف از سمت بستر و از طرف دیگر از سمت برجستگی استخوان زیرین پوست وارد می شود. زخم بستر اغلب در مناطقی از بدن که پوست قسمت های استخوانی را پوشش داده ایجاد می شود، مانند پاشنه پا، مچ پا، مفصل ران و باسن.

 

چه افرادی در معرض ابتلا به زخم بستر هستند؟

افرادی که دارای وضعیت خاص پزشکی هستند و توانایی تغییر موقعیت بدنی خود را ندارند و یا کسانی که بیشتر وقت خود را در طول روز بر روی یک تخت یا صندلی صرف می کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به زخم فشاری هستند.

زخم های فشاری در مدت زمان کم می توانند به سرعت پیشرفت کنند. اگر زخم بستر در مراحل اولیه توسط متخصص زخم تشخیص داده شود به راحتی قابل درمان است، اما برخی از زخم ها به دلیل تاخیر در مراجعه به متخصص زخم بستر، تا مرحله 4 پیشرفت کرده و ممکن است هرگز به طور کامل التیام نیافته و یا مدت زمان زیادی برای درمان نیاز داشته باشد.

مدت زمان درمان زخم بستر و نحوه درمان زخم بستر با توجه به موقعیت مکانی، شدت و مدت زمانی که ایجاد شده است، توسط کارشناس زخم تعیین می شود.

 

علائم زخم بستر

علائم و نشانه های زیر می تواند هشداری برای ایجاد زخم بستر باشد:

• تغییرات غیر معمول در رنگ پوست و بافت
• تورم
• خنک تر یا گرم تر بودن منطقه ای از پوست نسبت به سایر مناطق
• حساس شدن و نازک شدن پوست در منطقه ای خاص از بدن

زخم بستر نسبت به عمق، شدت و دیگر ویژگی ها به مراحل مختلف از نظر شدت زخم تقسیم می شود. شدت و درجه آسیب پوست می تواند از پوست قرمز تا آسیب عمیق عضلات و استخوان درجه بندی شود.

 

مناطق مشترک زخم بستر در بین افراد

برای افرادی که در طول شبانه روز، مدت زمان زیادی را بر روی صندلی چرخدار می نشینند، زخم بستر اغلب بر روی پوست مناطق زیر رخ می دهد:

• کفل یا باسن
• تیغه شانه و ستون فقرات
• پشت دست ها و پاها که به صندلی تکیه داده می شوند
• حال برای افرای که مجبور هستند در طول روز بر روی تخت بمانند، مناطق زیر در معرض خطر زخم بستر می باشد:
• پشت یا دو طرف سر
• تیغه های شانه
• پشت یا طرفین باسن و کمر
• پاشنه، مچ پا و پوست پشت زانوها

 

 

چه زمانی باید به کلینیک زخم مراجعه کرد؟

اگر متوجه هر یک علائم و نشانه های فوق در بیمار خود شوید باید موقعیت بدنی وی را تغییر دهید تا فشار بر روی آن منطقه از بدن کاهش یابد. اگر علائم زخم از 24 تا 48 ساعت از بین نرود لازم است با متخصص زخم بستر مشورت کنید.

اگر علائمی مانند عفونت، تب، درد، افزایش تورم و قرمزی پوست، افزایش دما در آن منطقه از پوست را مشاهده کردید، باید از خدمات فوری کلینیک درمان زخم استفاده کنید.

 

علل ایجاد زخم بستر

زخم بستر زمانی رخ می دهد که در پی فشار بر روی منطقه ای خاص از بدن، جریان خون در آن قسمت کاهش می یابد. سایر عوامل مرتبط با تحرک محدود بیمار، می تواند پوست را آسیب پذیرتر کند و به پیشرفت زخم فشاری کمک کند.

 

دو عامل اصلی دیگر برای ایجاد زخم بستر یا زخم فشاری عبارتند از:

 

• فشار

فشار ثابت بر روی هر قسمتی از بدن فرد می تواند جریان خون به بافت و پوست آن قسمت از بدن به طور چشمگیری کاهش دهد. برای انتقال اکسیژن و مواد مغذی با بافت ها ، داشتن جریان خون کافی ضروری است. زمانی که به بافت و پوست بدن اکسیژن و مواد مغذی نمی رسد، بافت ها آسیب دیده و ممکن است در نهایت از بین روند.

افرادی که دارای حرکت محدود هستند ، زخم فشاری معمولا در مناطقی از بدن آنها رخ می دهد که به خوبی با چربی و عضلات پوشیده نشده باشد، مانند ستون فقرات، تیغه شانه، آرنج، باسن و پاشنه و مچ پا.

 

• اصطحکاک

اصطحکاک زمانی رخ می دهد که پوست بدن با لباس یا ملافه برخورد می کند. این اصطحکاک می تواند پوست شکننده را آسیب پذیرتر کند به خصوص زمانی که پوست فرد مرطوب باشد.

 

عوامل خطر

افرادی که قادر به حرکت کردن نباشند و به راحتی قادر به تغییر موقعیت خود در حالت نشسته و خوابیده نباشند، در معرض خطر زخم فشاری هستند. عوامل خطر عبارتند از:

• بی حرکت بودن فرد: که ممکن است به خاطر آسیب نخاعی، ضعف سلامت و دلایل دیگر باشد.
• فقدان درک حس: آسیب نخاعی، اختلالات عصبی و شرایط دیگر می تواند منجر به از دست دادن احساس در افراد شود. ناتوانی در درک احساس درد و ناراحتی می تواند منجر به عدم آگاهی فرد از علائم هشدار دهنده ایجاد زخم و در نهایت عدم تغییر وضعیت شود.
• تغذیه ناسالم: همه افراد به خصوص افرادی که دچار محدودیت حرکتی هستند به مایعات، کالری، پروتئین، ویتامین و مواد معدنی در رژیم غذایی روزانه خود نیاز دارند تا سلامت پوستشان حفظ و از شکنندگی پوست پیشگیری شود. پس نداشتن تغذیه سالم می تواند موجب آسیب پذیرتر شدن پوست بدن شود.
• شرایط پزشکی موثر بر جریان خون: مشکلات سلامتی که می تواند بر روی جریان خون تاثیر بگذارد. مانند بیماری دیابت و بیماری های عروقی که خطر آسیب بافت و پوست را افزایش می دهد.

 

 

برخی از خدمات کلینیک تلما، کلینیک درمان زخم در تهران:

درمان زخم بستر

درمان زخم عفونی

درمان زخم دیابتی

درمان زخم پای دیابتی

وکیوم تراپی زخم

وکیوم تراپی زخم

درمان زخم به روش وکیوم تراپی می تواند یک شرایط مطلوب برای درمان زخم ایجاد کند.

اعمال فشار منفی در محل زخم، می تواند منجر به بهبود زخم، بسته شدن زخم و قطع ترشحات از زخم که موجب اختلال در موفقیت درمان شده اند، شود.  پانسمان های فوم به کار رفته در روش درمانی وکیوم تراپی ( NPWT ) به گونه ای موثر سبب توزیع فشار برابر در سطح زخم می شود و خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهند. به همین دلیل استفاده پانسمان فوم به همراه وکیوم تراپی توصیه می شود.

 

مزایای درمان زخم با فشار منفی

با ایجاد یک شرایط فشار منفی کنترل شده توسط متخصص زخم، این روش درمانی هنگامی که با ترکیب پانسمان فوم به کار می رود، می تواند مزایای زیر را به همراه داشته باشد:

• موجب تسریع درمان زخم می شود
• موجب کاهش خطر ابتلا به بیماری های عفونی می شود
• تعداد دفعات تعویض پانسمان زخم را کاهش می دهد
• جریان خون را به ناحیه زخم افزایش می دهد، در حالی که همزمان ترشحات اضافی زخم را بیرون می کشد.

 

 

 

از وکیوم تراپی برای درمان چه نوع زخم هایی می توان بهره برد؟

متخصصین زخم عمدتا از تکنیک فشار منفی، برای درمان انواع مختلف زخم استفاده می کنند، این زخم ها عبارتند از:

• سوختگی درجه اول و دوم
• زخم مزمن
• زخم دیابتی
• زخم بستر یا زخم فشاری
• زخم وریدی یا عروقی
• زخم های که از زهکشی بیش از حد رنج می برند
• زخم حاد و زخم جراحی که در معرض خطر ابتلا به عفونت باشند

 

روش درمان فشار منفی زخم به چه صورت است؟

بعد از دبرید زخم، درمانگر متخصص زخم، پانسمان فوم را به اندازه وسعت زخم بر روی زخم اعمال می کند و به دقت آن را با پوشش مخصوص، می پوشاند. این عمل برای فیلتر کردن بافت مرده، لخته های خونی و دیگر ذرات بزرگ که می توانند مانع درمان زخم، ترویج عفونت و مسدود کردن سیستم خلاء شوند، بسیار مناسب است.

سپس درمانگر زخم، پانسمان فیلم شفاف پلی اورتان را بر روی زخم قرار می دهد تا زخم مهر و موم و غیرقابل نفوذ شود. پس از آن پمپ دستگاه وکیوم به آن متصل می شود. در نهایت، فشار منفی بر زخم اعمال شده و ترشحات اضافی را جذب و جریان خون را به سمت زخم افزایش می دهد.

 

شروع فشار منفی بر روی زخم

درمانگر متخصص زخم، لوله تخلیه متصل شده به پانسمان را به دستگاه وکیوم وصل می کند و در حالی که میزان رطوبت در اطراف زخم را حفظ می کند، فشار منفی را در یکی از اشکال زیر اعمال می کند:

برای زخم های که زهکشی بیش از حد دارند، روش ساکشن پیوسته توصیه می شود. برای بیشتر زخم ها این نوع مکش نیاز است زیرا تخلیه ترشحات در مراحل اولیه بهبودی، مهم است.

برای تنظیم میزان اگزودای زخم، روش ساکشن متناوب توصیه می شود. ساکشن متناوب به دلیل حفظ رطوبت مطلوب، مناسب زخم هایی که دارای اگزودای بالایی هستند، می باشد.

 

تعویض پانسمان زخم

تعویض پانسمان زخم در طول دوره درمان فشار منفی معمولا بدون درد است و آسیب به پوست جدیدی که در اطراف زخم ایجاد می شود را به حداقل می رساند. با این حال بیماران ممکن است در طول درمان انواع مختلفی از درد را تجربه کنند، البته داروهای ضد درد توسط متخصص زخم برای کمک به حفظ آرامش بیمار، تجویز می شود.

 

مزایای پانسمان فوم

پانسمان های فوم که برای درمان زخم به روش وکیوم تراپی استفاده می شود، به علت جذب بالا، به درمان انواع مختلفی از زخم ها کمک می کند. از این پانسمان برای پر کردن زخم های حفره ای استفاده می شود. پانسمان فوم به محافظت از زخم در برابر نیروی مکانیکی و عوامل عفونت زا که می توانند بهبود زخم را به تاخیر اندازند، کمک می کند.

 

نکات مهم در وکیوم تراپی زخم

این روش از درمان همانند درمان های دیگر نیاز به ملاحظات خاصی دارد، از همین رو باید توسط یک متخصص انجام شود وگرنه عوارضی را در پیش خواهد داشت. متخصصین زخم باید عوامل زیر را ارزیابی کنند:

سطح شیوع زخم

موقعیت زخم و توانایی آن برای حفظ پانسمان فوم و پلی اورتان

میزان درد احساس شده توسط بیمار به هنگام تعویض پانسمان

میزان خطر کشیدن لوله و برداشتن پانسمان از روی زخم

وضعیت سلامت روحی بیمار

در حالت کلی، وکیوم تراپی برای بیمارانی که دچار زخم هستند مناسب و دارای مزایای زیادی است. با این حال انتخاب بیمار مناسب و انتخاب دقیق روش درمانی، برای موفقیت درمان زخم حیاتی است.

 

 

برخی از خدمات کلینیک آسود، کلینیک درمان زخم:

درمان زخم بستر

درمان زخم دیابتی

اوزون تراپی

وکیوم تراپی

درمان زخم

درمان زخم

هر عملی که سبب آسیب به پوست و بافت بدن شود، موجب ایجاد زخم خواهد شد. در مطلب زیر به گروه بندی زخم ها، علل ایجاد زخم ها و روش های درمانی هر نوع زخم می پردازیم.

زخم ها به طور کلی به دو دسته باز و بسته تقسیم می شوند. زخم های باز، به آن دسته از زخم ها گفته می شود که در آن پوست ( سطح محافظ بدن، غشای مخاطی )، شکسته و باز می شود و اجازه ورود مواد خارجی را به بافت ها می دهد. اما در مقابل زخم های بسته ، بافت آسیب دیده را در معرض  محیط بیرون قرار نمی دهند و روند درمان این زخم ها بدون تداخل ناشی از آلودگی رخ می دهد.

تقسیم بندی زخم ها ممکن است بیشتر بر اساس نحوه و حالت ایجاد زخم، صورت گیرد.

زخم های بسته

در زخم های بسته درجه آسیب ناشی از ضربه مستقیم به نیروی ضربه و جهت آن بستگی دارد. بدیهی است که میزان آسیب با افزایش نیرو، افزایش می یابد. تاثیر جهت نیز به همان اندازه مهم است هرچند آسیب اصلی توسط نیروی ضربه ایجاد می شود. به عنوان مثال، ضربه یک چکش به سر ممکن است فقط به شدت به پوست سر آسیب زند، اما اگر همین ضربه به روش متفاوت تری اعمال شود می تواند باعث آسیب جدی به جمجمه شود. عوامل آناتومی و فیزیولوژی نیز ممکن است بر میزان آسیب، تاثیر بگذارد. به عنوان مثال سقوط بر روی یک دست می تواند اثرات متفاوتی در یک فرد بزرگسال با یک فرد سالخورده یا با یک کودک داشته باشد.

ضربه نسبتا جزئی ممکن است به پوست و بافت های نرم، آسیب بزند و موجب کبودی بدن شود. کبودی ناشی از نفوذ خون در بافت ها در پی پاره شدن مویرگ ها و تورم ناشی از عبور سیال از طریق دیواره های مویرگ های آسیب دیده، است. به طور معمول خونریزی به طور ناگهانی متوقف می شود، خون و مایعات در عرض چند روز جذب و بافت آسیب دیده به حالت عادی باز می گردد. زمانی که عروق بزرگتر آسیب می بینند، خونریزی بیشتر شده و خون بیشتر در داخل بافت ها جمع می شود و توده ای به نام هماتوم تشکیل می دهد.

زخم های باز

همانطور که گفته شد در زخم های باز، پوست دچار شکاف می شود و در این حالت زخم در معرض خطرات اضافی قرار می گیرد. در زخم باز، بافت بدن ممکن است به وسیله مواد خارجی همچون باکتری ها، آلودگی ها و پارچه لباس مورد هجوم قرار گیرد که می تواند منجر به مشکلات جدی همچون عفونت بافت شود. علاوه بر این اگر پارگی و وسعت زخم زیاد باشد، قرار گرفتن زخم در معرض خشکی و سرمای هوا می تواند باعث افزایش آسیب زخم شود.

در زخم های باز خونریزی بیشتر بوده و بسته به وسعت زخم، مدت زمان درمان زخم ممکن است طولانی تر باشد.

زخم ها با توجه به مدت زمان درمان زخم، به دو دسته تقسیم می شوند: زخم حاد و زخم مزمن

زخم حاد

زخم حاد، آسیبی است که به طور ناگهانی به پوست وارد می شود. در زخم های حاد، مدت زمان ترمیم زخم قابل پیش بینی است و زخم در زمان مورد انتظار بهبود می یابد. زخم حاد می تواند هر قسمت از بدن را تحت تاثیر قرار دهد، شدت زخم حاد می تواند در حد یک خراش سطحی تا زخم های عمیق که به عروق خونی، اعصاب، ماهیچه ها و سایر قسمت های بدن آسیب می رساند، باشد. هر زخم حادی اگر به خوبی تحت درمان قرار نگیرد می تواند به زخم مزمن تبدیل شود.

زخم مزمن

زخم های مزمن بر خلاف زخم های حاد، در یک بازه زمانی و تحت شرایطی خاص، ایجاد می شوند و مراحل درمان این نوع از زخم ها به طور عادی پیشرفت نمی کند. زخم های مزمن با سرعت بسیار پایینی التیام می یابند. این زخم ها در اغلب موارد با سایر بیماری های مزمن که بر روی جریان خون بدن و نحوه عملکرد سلول ها در محل زخم تاثیر می گذارند، مرتبط هستند. زخم هایی که زمان زیادی برای درمان نیاز دارند به مراقبت های ویژه، تحت نظر متخصص زخم و درمانگر متخصص زخم، نیاز دارند.

علاوه بر اینکه زخم مزمن باید تحت نظر متخصص قرار گیرد، بلکه شرایط پزشکی که بیمار درگیر آن هست نیز باید مورد بررسی قرار گیرد تا عوارض زخم مزمن به حداقل برسد.

 

 

انواع زخم مزمن

زخم فشاری

زخم فشاری یا زخم بستر، بر اثر فشار و کششی که بر روی پوست وارد می شود، ظاهر می شود. این نوع از زخم مزمن عموما در افرادی رخ می دهد که دارای تحرک محدود به علت بیماری و یا ضعف بدنی داشته و قادر نیستند به طور منظم بخشی از بدن خود را به یک موقعیت متفاوت، تغییر دهند. جریان خون در پوست نقاطی از بدن که تحت بیشترین فشار هستند، کاهش می یابد و پوست شروع به تجزیه می کند و منجر به ظاهر شدن زخم می شود. این زخم ها شاید در ابتدا یک زخم سطحی باشند اما در پی درمان نشدن می توانند تبدیل به زخم های عمیق که عمق آن ها حتی ممکن است تا استخوان امتداد یابد، شوند.

کلینیک درمان زخم - زخم پلاس

درمان زخم پای دیابتی

درمان زخم پای دیابتی

اگر بیماری دیابت کنترل و درمان نشود ممکن است منجر به بروز زخم پای دیابتی و آسیب دائمی شده و در نهایت تحرک شما را تحت تاثیر قرار دهد.

طبق گفته انجمن پزشکی پدیتریک آمریکا ( APMA )، حدود ۱۵ درصد از افراد مبتلا به دیابت از زخم پای دیابتی رنج می برند. توانایی تشخیص علائم زخم پای دیابتی، بسیار مهم است. چون زخمی که به موقع تشخیص و درمان نشود می تواند سبب آسیب دائمی در فرد شود. طبق گزارش APMA، جراحات ناشی از دیابت عامل اصلی قطع عضو نیستند، با این حال مراقبت و درمان مناسب زخم می تواند احتمال مداخله جراحی، عفونت و تغییر شکل پا را به حداقل برساند.

اطلاعات زیر می تواند به شما در تشخیص علائم زخم پای دیابتی و شناخت روش های موثر درمان زخم، کمک کند.

علل ایجاد زخم پای دیابتی 

نوروپاتی

نوروپاتی هنگامی رخ می دهد که رگ های خونی که شامل اعصاب، اکسیژن و مواد مغذی هستند، آسیب دیده باشند. پاهای یک فرد مبتلا به دیابت به علت جریان خون ناکافی و قند خون کنترل نشده به شدت مستعد نوروپاتی می باشد. این شرایط می توان سلول های عصبی را نابود و موجب درد و خارش و بی حسی شود.

افرادی که مبتلا به نوروپاتی هستند ممکن است به اندازه کافی درد و خارش شدید ناشی از آُسیب های پا را حس نکنند. بیماری دیابت، درمان طبیعی را مختل می کند، پیشگیری از خشکی پوست در پاهایی که تحت تاثیر جریان ناکافی خون قرار گرفته اند و محدود کردن گلبول های سفید برای شروع روند درمان زخم پای دیابتی ضروری است.

علائم زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی اغلب در پاشنه پا که پوست آن همیشه در معرض فشار ثابت قرار دارد، شکل می گیرد. پوست پای بیمار، تحت فشار وزن بدن از بین می رود و در نهایت تبدیل به زخم باز می شود.

علائم زخم پای دیابتی عبارتند از:

تورم، تغییر رنگ و گرما در اطراف زخم

ترشحات بد بو از زخم

زمانی که زخم ظاهر می شود، درد به طور مداوم حس می شود

ضخیم شدن پوست اطراف زخم ( لبه های زخم )

تب و لرز در مراحل پیشرفته زخم پای دیابتی

 

 

مراقبت از زخم پای دیابتی در خانه

اگر که زخم پای دیابتی به موقع تشخیص و تحت درمان قرار نگیرد می تواند سبب عوارض جانبی مانند سلولیت ( عفونت بافت )، استئومیلیت ( عفونت استخوانی) و قانقاریا شود. زخم های پیشرفته پا اغلب نیاز به دبریدمان خواهند داشت. دبریدمان فرآیندی است که در آن بافت های مرده روی زخم توسط درمانگر زخم حذف می شود. متخصصین زخم، دبریدمان زخم را به روش های مختلفی انجام می دهند که یکی از این روش ها، کاوش می باشد که جهت مشخص شدن اندازه زخم انجام می شود.

درمانگر زخم ممکن است روش های خانگی مراقبت از زخم پای دیابتی را توصیه کند که این روش ها عبارتند از:

خشک نگه داشتن زخم و پوشاندن زخم با پانسمان مناسب

کنترل سطح قند خون جهت تسریع درمان

تمیز کردن زخم به طور روزانه با پماد موضعی مناسب که توسط متخصص زخم تجویز شده باشد

اجتناب از پیاده روی بیش از حد

پوشیدن کفش دیابتی که از جیر نرم و یا چرم ساخته شده است

پوشیدن جوراب های مخصوص افراد دیابتی که حاوی پوشش اضافه جهت حفاظت از پا هستند

زخم هایی که تحت درمان زخم قرار می گیرند به طور معمول بهبود زخم را تجربه می کنند، اما بهبود قطعی زخم باید ظرف یک هفته پس از شروع درمان دیده شود. اما زخم هایی که بعد از این مدت التیام نیافته و یا وخیم تر شوند باید سریعا توسط متخصص زخم و درمانگر زخم ارزیابی شده تا از عوارض احتمالی آن جلوگیری شود.

اهمیت مراقبت از زخم پای دیابتی

زخم های پای دیابتی می تواند زخم هایی پیچیده باشد که تاثیرات بسیار زیادی بر کیفیت زندگی بیمار خواهند داشت. در مقایسه با دیگر زخم های مزمن، رشد و پیشرفت زخم پای دیابتی می تواند در پی تغییرات ناشی در تشخیص بیماری دیابت، پیچیده تر شود. افراد مبتلا به این بیماری نسبت به سایر افراد، بیشتر در معرض خطر نوروپاتی دیابتی، حمله قلبی، سکته مرگبار و مرگ زودرس هستند.

بنابراین این بیماران نیاز به ارزیابی منظم و یک استراتژی مراقبت از زخم دارند. پانسمان های نوین زخم که برای درمان رخم های پای دیابتی مورد استفاده قرار می گیرد، به درمان زخم ها کمک کرده و  به عنوان یکی از مهم ترین عوامل طرح درمان زخم هر بیمار شناخته شده است.

درمان زخم پای دیابتی با پانسمان های نوین

پانسمان های نوین که برای درمان زخم های دیابتی مورد استفاده قرار می گیرند، برای محافظت از زخم ها و کاهش علائم دردناک، مفید هستند. این پانسمان ها همچنین یک محیط مرطوب و مناسب ایجاد کرده و مانع مرگ سلولی می شوند. برای تامین نیازهای درمانی یک بیمار فقط یک نوع پانسمان کافی نیست. پانسمان های نوین انواع مختلفی دارند که هر یک ویژگی های خاص خود را داشته و بر اساس علائم و ویژگی های زخم، توسط درمانگر زخم انتخاب می شود.

زمانی که از گازهای ساده برای زخم های پیشرفته استفاده می شود، می توانند موجب تحریک و آسیب رساندن بیشتر به پوست و بافت شوند. پس از درمان خودسرانه زخم پای خود اجتناب کنید.

درمانگر زخم در درمان زخم به روش پانسمان های نوین از پانسمان آلژینات را به علت جذب بالا جهت جذب اگزودا زخم و پر کردن زخم های حفره ای استفاده خواهد کرد، و همچنین از پانسمان هیدروژل در عمل دبرید زخم و حذف بافت مرده زخم، از پانسمان نقره جهت کنترل و ریشه کن کردن عفونت و از پانسمان های حاوی کلاژن جهت عمل پوست سازی استفاده می کند.